قلبم را در دشت لیلی به خاک بسپار

هوا سرد و خشک و سوزان بود. ستون کانتینرهای اسیران پشت دروازه‏ی زندان صف کشیده بودند و منتظر باز شدن درهای آهنی زنگ زده بودند. تقریبا صدای ناله‏ی زندانیان خاموش شده بود. اسیران به شکل شوم و شگفت‏انگیزی ساکت شده بودند. دو سرباز مسلح به کلاشینکف به اولین کانتینر نزدیک شدند و به محض اینکه در آن را گشودند، جسدهای جنگجویان طالبان مثل ماهی‏های مرده بیرون ریخت. لباس‏های اسیران پاره و خیس و خونی بود.