آکادمی فلسفه

«ای داوران آتن! سزای مردی چون من چیست که تنها جرمش این است که زندگی آرامی داشته و سرگرم کار خود بوده؟ کسی که پیوسته در پی کار نیک بوده و به جاه و ثروت، اعتنا نداشته و خدمت به مردم شهر را بر افتخارات خود ترجیح داده است. کدام پاداش در خور خردمندی تهیدست است که باید فراغت داشته باشد تا به کارهای نیک خود ادامه دهد؟ آتنیان! سزای من این است: مرا به هزینه ی خود در قصر زیبای پریتانئون، که خانه ی قهرمانان بازی های المپیک و مهمانان ویژه ی شماست، منزل دهید.» هیاهویی در انجمن به پا شد: چه بی شرمی ای! این تقاضایی گزاف است! آنگاه سقراط را به مرگ محکوم کردند. این حکم با نوشیدن از جام زهر شوکران اجرا می شد. سقراط به دوستانش که سخت مبهوت و ماتم زده بودند، به آرامی گفت: « اگر شر و مصیبتی در انتظارم بود که باید از آن بیم داشتم، ندای الهی به من هشدار می داد، اما مرگ؛ یا نابود شدن است یا سفر روح به جایی دیگر.اگر مرگ نابود شدن است، مانند خوابی بی رویاست، همچون خواب در این شب های زیبا، که بسیار آرام تر از همه ی روزهای ماست. و این چه نعمت بزرگی است. و اگر مرگ، چنان که می گویند، انتقال به جهان دیگر است؛ چه نعمتی بالاتر از این میتواند باشد اگر بتوانم در آنجا با هومر و هسیود و اورفئوس، شاعران کهن و با قهرمانان بزرگی چون آیاکوس و اودیسئوس همنشین شوم و از حکمت هزاران مرد و زن درگذشته، بدون ترس از محکومیت، سوال کنم؟ اکنون! دوستان عزیزم! وقت آن است که از هم جدا شویم و هریک به راه خود برویم. من به سوی مرگ می روم و شما در پی زندگی می روید. کدام یک از ما راه بهتری در پیش دارد، فقط خدا می داند.» در آن وقت از سال، آتن در تعطیلات بود و سفر شاهزاده تسئوس را جشن می گرفت.