فیلم های نوری بیلگه جیلان بیشتر مانند کیارستمی است. هردوی فیلمسازها از ایده ی بازی کردن به منظور پرداختن به مسئله ی وجودی بهره می گیرند. مانند: معنای زندگی، اخلاقیات، ضمیر ناخودآگاه و غیره... آنها به این نتیجه می رسند که بازی کننده ی اصلی در حقیقت خود سینماست.