زبان درام

هستیِ ادبیات بر پایه‌ی واژگان است امّا درام از زبان گفتار پدید می‌آید. اصولی که ساختار زبان درام را شکل می‌دهند عبارتند از ایجاز، وضوح و انسجام. زبان در درام، سبکْ خاصّی از بیان است که دارای موقعیتی کلیدی بوده و مهم‌ترین ابزارِ ارتباط روی صحنه است که هم به شخصیّت‌های نمایشی مرتبط می‌شود و هم به بازی. گفتار دراماتیک با حالات چهره و حرکات بدنِ شخصیّت تکمیل می‌شود و شخصیّت‌ها به‌واسطه‌ی انتخاب کلمات و سبْک خود، جان می‌گیرند. زبان می‌تواند، به استثنای حالات چهره، نورپردازی و دکوراسیون، جایگزین سایر نشانه‌های صحنه شود و همچنین نماینده‌ی زمان و مکان باشد. زبان دراماتیک ازنظر پیچیدگی و زیبایی‌شناسی، راه خود را از زبان روزمره جدا می‌کند و به‌عنوان زبان اجرایی توصیف می‌شود. ازآنجاکه هدف دیالوگ‌های دراماتیک این است که مخاطبْ آن‌ها را بشنود و تحت تأثیر قرار بگیرد، شناخت گفتار دراماتیک ازنظر معناشناختی و زبان‌شناسی اهمیّت پیدا می‌کند. این کتاب، مرجعی مؤثّر و قابل‌اعتماد برای دانشجویان و هنرمندان در عرصه‌ی درام، سینما و حتّی زبان‌شناسی و ادبیات است.