اصول مشاوره

محتوا دوشکل دارد: «واقعی» و «مشاهده پذیر» و می تواند درباره گذشته، حال یا آینده باشد. محتوای واقعی نمودی از این است که درباره چه چیزی صحبت می کنیم. برای مثال، «امروز صبحانه نیمرو خوردم.» این محتوا «واقعی» (نیمرو برای صبحانه) و درباره گذشته (امروز صبح) است. «واقعی» بودن بدان معنا است که به تعبیر و تفسیر کمی نیاز دارد یا تفسیر لازم نیست (چنانچه صحبت درباره نیمرو است نیازی به تفسیر ندارد.) با وجود این، حرف های «مشاهده پذیر» ابهام دارد و به تفسیر نیاز است. برای مثال، این جمله را ملاحظه کنید، «فکر می کنم همسرم داره بهم خیانت می کنه.» این جمله درباره حال حاضر و چیزی است که درمان جو به آن فکر می کند و محتوایش «متکی بر مشاهده یا تجربه» است، چون شخص اعتقاد دارد [خیانت] دارد اتفاق می افتد، اما مطمئن نیست. از این رو، به تفسیر نیازدارد؛ چرا که محتوا مبهم است. به عبارتی، آیا خیانت به صورت رابطه جنسی کامل، ارتباطی صرفا عاطفی یا بازیگوشی ای ساده است؟ افزون بر این، چون موضوع «مشاهده پذیر» است، مدرکی برای آن وجود ندارد و زن مذکور تنها مظنون به خیانت شوهر است. در مثال بالینی: به محتوا یا اطلاعات گوش دهید.