زیباترین کتاب جهان

بی قرار دیدن دوباره او بود. در اتوبوس حامل گروه که از انتهای جاده به پشت روستای سیسیلی می رفت، نمی توانست به چیز دیگری فکر کند. شاید تنها دلیل ماندن در این گروه آمدن دوباره به این منطقه بود. در غیر این صورت، اصلا چرا باید قبول می کرد که دوباره بیاید؟ از این نمایش خوشش نمی آمد، چون نقش کوتاهی در آن داشت و بابت این همه زحمت، قرار بود چندرغاز عایدش شود، اما تنها چاره همین بود، یا باید به این نوع کار کردن تن می داد یا به کل از این حرفه بیرون می زد و دنبال کاری می گشت که به قول خانواده “شغل به درد بخوری” باشد. خیلی سال بود که دیگر نمی توانست با فراغ بال نقش ها را انتخاب کند، دوران درخشش او همان یکی دو سال اول شروع به کارش بود که جذابیت اعجاب انگیز چهره اش نواقص کار بازیگری اش را پنهان می کرد. همان موقع ها بود که او را دید، زنی مرموز در این شهر که همچون تاجی بر سر کوهستان می درخشید. آیا تغییری کرده؟ البته که تغییر کرده، اما نه خیلی زیاد. فکر نمی کرد خودش آن قدرها تغییر کرده باشد. فابیو سعی کرده بود اندام یک بازیگر پیشرو را کماکان حفظ کند، گرچه دیگر نه آنقدر جوان بود و نه آنقدر چشمگیر که بازیگر پیشرو باشد. نه، اگر این مدت نقش خوبی گیرش نیامده بود، به خاطر افول زیبایی چهره اش نبود -چون هنوز از نگاه زنان مرد جذابی بود- واقعیت آن است که استعداد بازیگری او به خوبی چهره اش نبود. صحبت درباره این موضوع با همکاران و کارگردانان برایش آزاردهنده نبود، چون معتقد بود چهره و استعداد دو ودیعه الهی هستند، که او از یکی از این دو نعمت برخوردار است، ولی از دیگری بی بهره باشد. خب مشکل چه بود؟ همه که نباید در کار خود عالی باشند، به کمتر از عالی هم قانع بود و برایش کفایت می کرد.