یک فنجان آسایش برای پدران

فریادی ناگهانی و جیغی که گویی دیوارها را سوراخ کرده و از آنها عبور می کرد، دیوار اتاق خواب من را شکافت. غریزه ی حفاظت کننده پدری من با ضربه ای همچون لگد مرا از رختخواب بیرون انداخت که باعث شد با عجله و تلوتلو خوران از هال منزل گذشته و وارد اتاق خواب دخترم بشوم. مطمئن نبودم که انتظار رویارویی با چه چیزی را دارم ولی گمان می کردم هرچه که باشد باید بزرگ و نفرت انگیز باشد و هرآنچه باعث شده بود که فرشته ی کوچک و دوست داشتنی من این گونه فریاد بزند باید موجودی وحشتناک باشد. حتی بیشتر از آن باید ترسناک، دیوسیرت و پلید باشد.

تصورات گوناگونی تمام ذهن مرا به خود مشغول کرد. شاید شخصی ترسناک از دور پدیدار شده بود- موجودی آدم ربا با لباسی سرخ رنگ که خود را به صورت دلقک های سیرک درآورده و با کفش های بزرگ و مسخره ی خود راه می رفت. حتما باید هنگام بازگشت از مدرسه دخترم را تعقیب کرده باشد و شاید دلیلش هم رایحه ی مطبوع جوجه سوخاری و گوشت کباب کرده و خوش نمکی بود که آن روز مثل همیشه و طبق قراری که پدر و دختر با هم داشتند، نوش جان کرده بودیم و آثار و بقایای آن هنوز روی لب های او باقی مانده بود.

من فاصله ی بین در اتاق شاهزاده خانم عزیزم و تختخواب او را با یک پرش بلند طی کردم و خود را به کنار او رساندم. صورت و چهره ی دلنشین او کج و کوله شده بود و چشمانش مانند ماه شب چهارده که در آسمان آبی بیرون می درخشید از حدقه بیرون زده و بزرگ شده بود.

سیل اشک از هر دو سوی گونه هایش روان بود و روی بالش مخملی گرم و نرمش می ریخت. من با شتاب سرم را برای جستجوی چیزی غیرمعمولی به این سو و آن سو چرخاندم و از خود می پرسیدم “پس کجا است آن دلقک مسخره ای که به خود جرات داده و وارد اتاق دختر من شده تا او را برباید؟”