تهران و تجربه حکمرانی محلی

محیط فیزیکی و کالبدی تهران بسیار وسیع است. قلمرو شهر از هر جهت تا جایی که امکان زیست در آن وجود داشته یا قابلیت زیست‌پذیری داشته گسترش یافته است. چهرۀ ظاهری شهر کاملاً متأثر از چهرۀ سایر شهرهای دنیاست و معماری آن به‌شدت از معماری سایر شهرهای دنیا تأثیر پذیرفته است. راه‌ها و خیابان‌ها، میادین و علائم و نشانه‌ها، همه متأثر از سایر شهرهای جهان است. زیرساخت‌های اقتصادی شهر و حتی سرمایه‌داری در آن بُعد شهری پیدا کرده است. شهر، مانند یک کشور، ابعاد و طول و عرض، و پیچیدگی‌ها، نیازها و خواسته‌های خود را دارد. تهران دیگر نمی‌تواند مانند گذشته اداره شود، بلکه به نوعی سبک مدیریتی نیازمند است که نمایندگان همۀ اهالی شهر در آن سهیم باشند. چنین شهری با انتصاب یک مدیر، به هر روشی که صورت گیرد، مدیریت‌پذیر نیست و باید از تجارب سایر شهرهای مشابه در جهان استفاده کند. امروز در بسیاری از شهرهای بزرگ و کوچک دنیا دولتِ شهری وجود دارد. این دولت محلی (شهری) شامل پارلمان شهر و مدیر شهر است. پارلمان شهر همان شورای شهر است که نمایندگان برگزیدۀ مردم در آن حضور دارند و مدیر شهر، یعنی شهردار، به اشکال مختلف برای مدتی معین انتخاب می‌شود.