جایگاه انسان در حکمت متعالیه ملاصدرا

اساس تفکر ملاصدرا دربارۀ انسان، عمیقا به دیدگاه متافیزیکی او دربارۀ انسان به عنوان عالم صغیر که می‌تواند نمونۀ مختصری از جهان کبیر و همۀ عوامل و مراتب آن باشد، مربوط می‌شود. در این فلسفه، انسان رابط بین طبیعت و ماوراء طبیعت و محل تلاقی قوس صعود و نزول می‌باشد که در پرتو نظریۀ حرکت جوهری و جسمانی بودن حدوث نفس انسانی، ظهور عالم بالا را در قلمرو عناصر امکانپذیر می‌سازد. در نظر ملاصدرا، هستی انسانی مقدم بر ماهیت اوست. او همواره در نوعی نسبت فعال با عالم قرار می‌گیرد. این رابطۀ درونی و ذاتی که با تکامل و تزکیۀ نفس و اتحاد و ارتقا به ساحت وجود آشکار می‌شود و بر اساس میلی است که در تمام مراتب هستی جریان دارد و در هر مرتبه‌ای به نحوی تجلی می‌کند. در کتاب حاضر، جایگاه انسان در آرا ملاصدار در هفت فصل با این عناوین بررسی شده است: جایگاه انسان در حکمت متعالیۀ ملاصدرا؛ رابطۀ نفس و بدن از دیدگاه ملاصدرا، قوۀ خیال و عالم صور خیالی، اصل مبنایی دو حکمت عملی ملاصدرا، «رئیس اول مدینه» از دیدگاه ملاصدرا و فارابی، انسان‌شناسی در کلام امام علی (ع) و مبانی فلسفی آزادی.