فمینیسم

آینده چگونه خواهد بود؟ آیا آینده ای برای فمینیسم وجود دارد؟ آیا حداقل در کشورهای غربی مرفه نیاز به فمینیسم همچنان احساس می شود؟ در 1992، سوزان فلودی، فمینیست امریکایی، در بحثی متقاعدکننده و با گفتن جزئیاتی دلسردکننده از واکنش های پس زننده و شدیدی که فمینیست ها در طول فعالیت هایشان تجربه می کنند، صحبت کرد. فلودی تاکید می کند که این واکنش ها غالبا از سوی زنانی بوده که از جنبش زنان منفعت برده اند. این فمینیست امریکایی ادامه می دهد: «هرچند بسیاری از مردان این واقعیت را منکر می شوند اما مردان نیز تا به امروز از فعالیت های فمینیستی سود برده اند. این مردان با لحن مضطرب و عصبانی ای می گویند فمینیست ها پا را از حیطه ی خود فراتر گذاشته اند!» از سویی دیگر، ژولیت میشل و آن اوکلی، نویسنده و فمینیست های بریتانیایی، نیز در سومین مجموعه مقالات خود با عنوان چه کسی از فمینیسم می ترسد؟ با تمرکز بر واکنش های پس زننده، عنوان کردند: «بسیاری از مردم ممکن است در مواجهه با فمینیسم احساس ناراحتی کنند. شاید برای اینکه فمینیسم در حقیقت کلیت این موضوع را که زنان چه کسانی هستند، چه مطالباتی دارند و تقسیم بندی حوزه ی عمومی و خصوصی را به چالش می کشاند.»
در قرن بیستم، موج اول فمینیسم، مطالبه ی برابری سیاسی و اجتماعی را مطرح کرد. در دهه ی 1970، موج دوم فمینیسم، تمرکز خود را برحقوق جنسی زنان و حقوق آنها در محیط خانواده قرار داد. این مطالبات با وجود گذشت سال ها و تلاش های زیادی که انجام شده، همچنان هدف اصلی واکنش های منفی به فعالیت های فمینیست ها است. در دهه ی 1970، شعار «امر شخصی، به مثابه ی امر سیاسی است بسیار فراگیر شد، شعاری که فمینیست های معاصر تلاش در جهت تغییر آن دارند. بر اساس این شعار، امر سیاسی صرفا به امری خصوصی تقلیل داده شده است. در حالی که می دانیم مطالباتی مرتبط با زندگی خانوادگی و مسائل جنسی که پیامدهای سیاسی دارند، همچنان و به صورت فوری نیازمند توجه هستند.