خشم با خشم فرو نمینشیند؛ عصبانیت با گذشت آرام میگیرد. عفو چهبسا، نیرومندترین پادزهر خشم است. گذشت و آغوش باز، چاره کسانی است که بههر علت و بهانهای بهما روی خوش نشان نمیدهند. ابراز تمایل برای آشتی، تمامی آن چیزی است که بهآن نیازمندیم. از آنجا که سازش فرآیندی دو طرفه است، نمیتوان دیگران را بهانجام آن واداشت. من میتوانم دیگری را ببخشم، اما نمیتوانم او را وادار کنم تا متقابلا نسبت بهمن گذشت کند. بخشیدن به مثابه «فرآیند مهار احساس تنفر از دیگری یا چشمپوشی» تلقی میشود. اصرار بر کینهتوزی، خودآزاری و گام نهادن در مسیر مرگ معنوی است.