این اثر یکی از منابع نویافته و اصیل در حوزه عرفان و تصوف است. متنی که از قضای بد، نه نامش مشخص است و نه مولفش. ظاهرا در میان نگارش های خانقاهی تاکنون متنی بدین شکل، با این حجم از حکایت دیده نشده است. نثر کتاب و نوع حکایات اغلب چنان گرم و پرشور است که مخاطب دردآشنا و اهل را با خود تا دورترین آفاق جهان جان می برد و مخاطب با گذر از هزار حکایت، آن هم حکایت حال صوفیان و صالحان - که جهان شان یکسره جدال خاموش با خویشتن است و گریز از دنیای دون - می پندارد که مقامات تبتل تا فنا را طی کرده و پله پله تا ملاقات خدا عروج کرده است.