تنگسیر

چوبک را می‌توان داستان‌نویسی ناتورالیست به شمار آورد. فساد، فقر ،دزدی ،فحشا، پلشتی ،روابط جنسی آلوده و عاری از عشق، مرگ و اسارت در مداری بسته درون‌مایۀ اصلی آثارش را تشکیل می‌دهد و شخصیت‌های این داستان‌ها اغلب، ول‌گردان و فواحش و دزدان و اساساً قربانیان تباهی جامعه هستند و او گاه از بیرون با توصیف دقیق و هوشمندانه و گاه از درون با گفتارهای درونی‌شان آنها را می‌شناساند......
در این میان او با تکنیکی که بی‌شباهت به عکاسی نیست می‌کوشد به جای توضیح و گزارش، با توصیف جزء به جزء پدیده‌ها، تصویری واقعی از زندگی ارائه دهد...
با این حال توصیف‌های درخشان، اجتناب از اِعمال نظرهای سیاسی رایج ، احاطه به فرهنگ و زبان عامیانه و شیوۀ کتابت آن و بالاخره جسارت در بیان درونی‌ترین افکار و احساسات انسانی آثار وی را در زمرۀ غنی‌ترین و قوی‌ترین داستان‌های فارسی قرار داد.
زبان و سبک خاص او تا حدودی مُلهِم از صادق هدایت اما دقیق‌تر از آن است. پویایی و سرعت این زبان متناسب با آهنگ قصه تغییر می‌کند و این از ویژگی‌های سبک اوست؛ سبکی که با او به اوج رسید و با او نیز از میان رفت.