میان جیوه و اندوه

این چترِ زرد را تو ندیده‌ای

روزی که یادِ تو آسمان را ابر کرده بود

و درخت‌ها با تمام برگ‌هایشان

بر صورت پیاده‌روهای پاییز گریه می‌کردند،

دستش را گرفتم و راه افتادیم

زیاده‌روی در پیاده‌روها

هنوزم به جایی نرسانده ا‌ست

و خیال‌پروازی‌هایم

تنها

نبودنت را در ارتفاعِ بلندتری گریسته ا‌ست

این چترِ زرد را تو ندیده‌ای

و نمی‌دانی چگونه یک لکۀ مدوّرِ سرگردان

می‌تواند تقویم رسمی کشور را به دو نیمه کند؛

به روزهای بارانیِ بی‌تو

و روزهای معمولیِ بی‌تو.