"جریانشناسی" اصطلاحی نوپدید و پربسامد در فضای فکری_فرهنگی و علمی ایران معاصر است که با ادبیات جذاب خود، توجه مخاطبان و اندیشوران بسیاری را به خود جلب کرده است، اما معمولا از آن به عنوان الگویی رسانهای و ژورنالیستی برای تنظیم محتوا در سخنرانیها، مقالات ویادداشتها استفاده میشده است.
این کتاب برای نخستین بار جریانشناسی را بهمثابۀ "نظریه-روش" علمی صورتبندی کرده است که میتواند در عرض روشهای مرسوم علومانسانی _ نظیر تحلیل گفتمان_ مطرح شود. و روش آن را به عنوان فرایندی میانرشتهای که بر مبنای حکمت اسلامی تکیه دارد، معماری نموده است.