برج تاریک 4 (جادوگر و گوی شیشه‌ای)

ریا گفت: «بقیه رفتن، و گوی شیشه‌‌ای رو از چنگ من درآوردن؛ اما اون دختر! برش می‌‌گردونن به خونۀ شهردار، و شاید بتونیم اونو ببینیم. آره، می‌‌تونیم.»

کوردلیا با لحنی سرد گفت :«تو هیچی رو نمی‌‌بینی، داری می‌‌میری.»

ریا خس‌‌خس‌کنان خندید و آب دهانش تراوش کرد. «می‌‌میرم؟ نه! فقط نیروم تموم شده، و باید دوباره شارژ بشم و تجدیدقوا کنم. حالا گوش کن، کوردلیا دختر هیرام و خواهر پاتریک!

عجوزه دست استخوانی‌‌اش که به‌طرز عجیبی قوی بود، دور گردن کوردلیا انداخت و او را جلو کشید. هم‌زمان دست دیگرش را هم بالا برد و مدال نقره را در مقابل چشمان گرد او حرکت داد. او زیر لب زمزمه می‌‌کرد و بعد از مدتی فهمید و سر تکان داد.

کوردلیا بلند شد و به‌طرف آشپزخانه رفت. روی کابینت کنار سینک یک جعبۀ سیاه بود که دو چاقوی تیز درون آن بودند. یکی از آنها را برداشت و برگشت. چشمانش مات بودند، درست مثل چشمان آن شب سوزان که زیر نور ماه بوسه با ریا کنارِ در کلبه‌‌اش ایستاده بودند.

ریا پرسید: «تلافی‌ش رو سرش درمیاری؟ واسه بلایی که سرت آورد.»

کوردلیا زیر لب زمزمه کرد: «دخترۀ خوشگل فیس‌وافاده‌‌ای.» دستی که چاقو نداشت را بلند کرد و روی دوده‌‌های صورتش کشید. «آره، تلافی‌‌ش رو سرش درمیارم.»

«تا دم مرگ؟»

«آره، یا اون بمیره یا خودم.»