از متن کتاب: "اکثر مردم روزانه چندین ساعت از وقت خود را صرف صحبتکردن، گوشکردن و یا خواندن و نوشتن میکنند. استفاده از زبان جزء لاینفک زندگی انسان است و ناتوانی در استفادهٔ مناسب از آن، بر ارتباطات اجتماعی فرد تأثیر میگذارد. بهدلیل اهمیت حیاتی زبان در زندگی بشر، افراد بسیار زیادی از حوزههای مختلف مانند روانشناسی، جامعهشناسی، انسانشناسی، گفتاردرمانی و رایانه وارد حوزههای میانرشتهای مرتبط با پژوهش در حیطهٔ زبان مانند روانشناسی زبان، جامعهشناسی زبان، زبانشناسی بالینی و... میشوند تا به مطالعهٔ عمیقتر زبان و ارتباط آن با سایر حوزهها بپردازند. بنابراین جای تعجب نیست که زبانشناسی در سالهای اخیر بهسرعت گسترش یافته است. از آنجاکه توانایی استفاده از یک وسیله بهمنزلهٔ آگاهی از ساختار و ترکیب آن و یا آگاهی از چگونگی عملکرد آن نیست، استفاده از زبان نیز بهمعنی آگاهی از نحوهٔ عملکرد آن نیست. برای مثال، مردم میدانند که تلفن چیست و چگونه کار میکند؛ اما اغلب آنها دربارهٔ چگونگی عملکرد آن اطلاع یا نظری ندارند. با درنظرگرفتن پارهای از ملاحظات، زبان و دستگاه تلفن قابل قیاس هستند. هر دو وسیلهای برای ارتباط هستند. برای تعمیر تلفن مهندسان مخابرات باید تعلیمات زیادی در زمینههای مختلف دیده باشند. دربارهٔ درمان اختلالات زبان هم، آموزشهای مربوط به آناتومی، فیزیولوژی و عصبشناسی برای یک گفتاردرمانگر ضروری هستند و چگونگی استفادهٔ انسانها از اندامها و ساختمان بدن برای انتقال زبان به شخص دیگر را روشن میکنند. آسیبشناسی گفتار و زبان از موضوعات میانرشتهای است که در پیِ یافتن راهها و فراهمآوردن دانش و اطلاعاتی برای جلوگیری از آسیبهای زبانی با منشأ عصبشناختی، نقشی و ساختاری در انسانهاست. دانش روانشناسی و جامعهشناسی در آگاهی ما از علت و روشهای برقراری ارتباط سهیم هستند، اما اطلاعاتی دربارهٔ ماهیت زبان در اختیار درمانگر قرار نمیدهند اما زبانشناسی علمی است که اطلاعات اساسی را در مورد نظام ارتباطی انسان فراهم میکند (گراندی۴، ۱۹۸۹: ۳)."