در یک ظهر داغ تابستان دختری از بصره آمد

این چیزی که دارم می نویسم، نامه نیست، راز است. خوبی اش همین است که نامه نیست، پس مال کسی هم نیست. یعنی برای کسی نمی نویسمش. قرار هم نیست کسی آن را بخواند. خود من هم که دارم آن را می نویسم، بعد از تمام شدنش دیگر نباید بخوانمش. خواهرم که دو سال چند ماه از من بزرگ تر است گفت نوشتن هر رازی و سپردن آن به زمین یک شرط مخصوص به خودش دارد. شرط نوشتن این راز هم این است که دیگر خوانده نشود.