در طول تاریخ بشر و در فواصل زمانی منظم، همهگیریهای جهانی فاجعه باری رخ داد که آخرین مورد آن (همهگیری جهانی آنفولانزای اسپانیایی در سال 1918) یک قرن پیش، درست قبل از ظهور رواندرمانی مدرن به عنوان یک علم و تخصص بالینی، اتفاق افتاد. در نتیجه، رواندرمانی در آن زمان فرصت کمی داشت تا به طور جدی، این پدیده تاریخی مهم را از دریچه بالینی و علمی آن بررسی کند. اما امروزه در منابع آسیبشناسی و سایر منابع، در خصوص اینکه چرا در کشورهای توسعهیافته که تولیدکننده اغلب پژوهشها و تولیدات علمی هستند، کمتر به ابعاد روانی همهگیریها میپردازند، توضیح کمی میتوان پیدا کرد. با این حال، این نقصان توجه را میتوان این گونه توجیه کرد که به استثنای اپیدمی HIV و - آنفولانزای فصلی، شیوع اغلب بیماریهای عفونی و فشار ناشی از آنها، به کشورهای در حال توسعه محدود میشود و بخش اعظمی از منابع ملی و بینالمللی (در صورت وجود) مراقبتهای بهداشتی درمانی این کشورها را صرف خود میکند.