«خواستیم، میفروشیم، خواستیم، میخریم. اگر نخواهید کار کنید، صبر میکنیم، اگر اعتصاب کنید، کسان دیگری استخدام میکنیم. حرفگوشکنترها و مستعدترها را حمایت میکنیم. در مقابل حرفگوشنکنها و کلهشقها را با چماق پلیس دولتی، موزِر و کُلت کارآگاههای دفاتر خصوصی از خجالتشون درمیآییم . . . . . . این امید واهیِ کارگران که در آینده به آلافالوفی میرسند، امیدی که در قصههای پرحرارت مربوط به میلیاردرهایی که از شغل واکسی و نظافتچی شروع کردهاند، مدام نشخوار میشود؛ و البته چیزی شبیه قلعههای جنگی سرپیچ بسیاری از خیابانها – وکلمۀ مخوف «دیپُرت» – همۀ اینها با هم، هرگونه امید موجهی را به برافروختن آتش یک انقلاب در آمریکا بسیار دور از انتظار میبرد. مگر اینکه اروپای انقلابی از پرداخت بدهی امتناع ورزد. این است که آموختن تکنولوژی آمریکایی و تلاش برای کشف دوبارۀ آمریکا (برای اتحاد شوروی) وظیفۀ هر مسافری است که مسیرش به آمریکاها افتاده»