اتاقش اقیانوس

و کِی بود کِی

که خشکی را صدا زدی

از روزها و شب‌ها آب

از آن جزیرهٔ آهن که سیال بر آب می‌رفت؟

خشکی را صدا زدی

و چشم دواندی به هر سو در دایره‌ای گرداگرد

به سوی نقطه‌ای تیره‌ای دوری

تا شاید لحظه‌ای

از دیدنش به شوق بیایی...