من به یک نتیجۀ ترسناک رسیدهام که من عنصر تعیینکنندهای در کلاس هستم. این رویکرد شخصی من است که باعث ایجاد آب و هوا میشود. این روحیۀ روزانۀ من است که هوا را میسازد. من به عنوان یک معلم، قدرت فوقالعادهای دارم برای آنکه زندگی یک کودک را تباه سازم یا به آن شادی ببخشم. من میتوانم ابزاری برای شکنجه یا ابزاری برای الهامبخشی به او باشم. میتوانم تحقیر کرده و یا شفابخشی کنم. در همۀ شرایط، این پاسخ من است که تصمیم میگیرد که آیا یک بحران تشدید شده یا آرام شود. و یک کودک انسان شود یا یک ناانسان.