مگر میشود آواره به چیز شگفت انگیزی چون آوارگی عادت کند؟! باید در لحظه نابهنگام بود و هر لحظه میل به حقیقت را اجرا کرد. آوارگی هر لحظهی آواره است؛ هر "آن" آبستن است و حضوری بی تکرار را تکرار می کند، آبستنِ حضوری بیثبات...