اتاق بسته

[گارسین نگاه دیگری به اطراف می‌اندازد] به‌هرحال اصلا انتظار همچین چیزی نداشتم. خبر داری اون پایین به ما چی می‌گن؟

پیشخدمت: راجع به چی قربان؟

گارسین: راجع به [با ژستی خاص دستانش را باز می‌کند طوری که انگار تمام آن اتاق را به آغوش می‌کشد] راجع به... راجع به این‌جا، این اقامتگاه!

پیشخدمت: قربان این حرفای صدتا یه‌غازُ چطور باور می‌کنین؟ این قصه‌ها رو کسایی بافتن که تو عمرشون پاشون به اینجا نخورده؛ که البته اگه می‌خورد...

گارسین: کاملا درسته [هردو می‌خندند. ولی ناگهان خنده از صورت گارسین محو می‌شود] وسایل شکنجه کو؟

پیشخدمت: چی قربان؟!

گارسین: چنگک و گازانبر و آتیش و اینا...

پیشخدمت: اوه، حتما دارین شوخی می‌کنین قربان!

گارسین: نه شوخی نمی‌کنم [بعد سکوتی کوتاه شروع می‌کند به قدم‌ زدن در اتاق] هیچ آینه‌ای نیست. پنجره نداره. عجیب نیست، چیز شکستنی‌ام پیدا نمی‌شه [از عصبانیت داد می‌زند] لعنتیا حداقل مسواک برام می‌ذاشتین!

پیشخدمت: خوبه! فکر کنم هنوز... چی بهش می‌گین؟ کرامت انسانی! هنوز کرامته هست؟ ببخشید می‌خندما.