بهزاد

از همان ابتدا به بازگشت فکر می‌کردم و انجام تعهداتی که داده بودم.
ماهیانه صدوپنجاه دلار حقوق از دولت ایران می‌گرفتم و این برایم از نظر اخلاقی تعهدآور بود. به وضعیت آموزش در ایران که فکر می‌کردم، می‌دیدم چقدر کار مانده بر زمین داریم و چقدر عقب‌ماندگی که باید جبران کنیم.
اگرچه از دیدن افرادی که به جای درس خواندن وقت تلف می‌کردند تعجب می‌کردم ، از دیدن افرادی که آمده بودند درس بخوانند و برگردند، اما قصد بازگشت به کشور را نداشتند عصبانی می‌شدم.