فلسفۀ رنسانس

این اثر چند ویژگی مهم دارد: ویژگی نخست، نحوۀ ورود به بحث است. کتاب به جای آنکه مستقیماً سراغ نویسندگان عصر رنسانس برود، پس‌زمینۀ فکری و فرهنگی این عصر را ترسیم می‌کند. از این رو، فصل نخست با شرحی فشرده و بصیرت‌آمیز از زمینۀ قرون وسطایی اندیشۀ رنسانس آغاز می‌شود. سپس در همین فصل مؤلفه‌های اساسی این عصر برشمرده و در بستر تاریخی خود نشانده می‌شوند. ویژگی دیگر کتاب، پیوستگی مطالب است. فصول دوم تا پنجم که به بیان مهم‌ترین جریان‌ها و اندیشمندان عصر رنسانس اختصاص دارد، به‌صورت یکپارچه و منسجم نوشته شده‌اند،‌ به‌طوری که خواننده به جای قطعاتی جداگانه از تاریخ اندیشه‌ها، با تصویری یگانه، همچون یک پردۀ بزرگ نقاشی، مواجه می‌شود. ویژگی دیگر، شیوۀ نویسندگان برای به پایان رساندن کتاب است. به جای رها کردن خواننده در نقطه‌ای نامعلوم و نامشخص، نویسندگان کوشیده‌اند در فصل پایانی به برخی از دیدگاه‌‌های متأخرین دربارۀ اندیشۀ عصر رنسانس دست‌کم اشاره و گاه به‌ طور تفصیلی از آنها بحث کنند.