عقل عذابم می‌دهد

«عقل عذابم می دهد» در ادامه ی خط سیر شعرهای دهه ی هفتاد باباچاهی حرکت می کند که در قیاس با شعرهای پیش از این دهه ی او فراروی ها، نوآوری ها و چرخش های نویی را در آن شاهد هستیم. مواجهه با تغزّل در وضعیّتی دیگر و سفیدخوانی های خلاقانه به انضمام حضور پارودی، آشنایی زدایی از مفاهیم، دخل و تصرف در نحو زبان از دیگر خصلت های این مجموعه است.