ازاین اوستا

اما نمی‌دانی چه شب‌هایی سحر کردم.

بی‌آنکه یک دم مهربان باشند با هم پلک‌های من

در خلوت خواب گوارایی.

و آن گاهگه شب‌ها که خوابم برد،

هرگز نشد کآید به سویم هاله‌ای، یا نیم‌تاجی گل

از روشنا گلگشت رویایی.