نویسنده

تمام شب باران باریده بود و با برآمدن آفتاب، مه سراسر باغ‏‌های میوه را در خود فرو می‌‏برد. بامدادی بود همچون بامدادهای پیشین؛ به‏‌سادگی شیاری در زمینی شخم‏‌خورده. مه در میان تپه پراکنده می‌‏شد، همچون گروهی از اشباح که در برابر پیشروی روز عقب می‌‏نشستند. جهان در میان ترنّم پرندگان و خش‏خش برگ‌‏های خشک از خواب برمی‏‌خاست، پنداری این برگ‏‌ها در پای درختان تنومند پناه گرفته‏ بودند تا به تمنای باد تن درندهند. اینجا و آنجا، ستون‏‌های دود بر فراز کلبه‏‌هایی با سقف‏‌های پوشال رقص‏‌کنان به هوا بر‏می‏‌خاستند، پنداری به بیننده پیام «خدانگهدار» می‏‏‌دادند. آسمانی را می‏‌نگریستم که به ستارگانش بدرود می‏گفت، کوره‏راه‏هایی را که ردّ چرخ درشکه‏ها را در آغوش می‏گرفت و کوهستان را که در دوردست در پشت تاریکی چهره می‏گشود. بخاری را می‏نگریستم که بر شیشۀ‏ ماشین نقش می‏‌بست. هنوز می‏‌توانستم سروها، زمین‌‏ها، رودخانه‏‌ها، پل‏‌ها و پرچین‏‌هایی را ببینم که به ‏شتاب از پیشم می‌‏گریختند و چشم‌‏ها چاره‌‏ای نداشتند جز آنکه فروغلتیدن اشک‏‌ها را مانع شوند.