رنج و شادمانی

فضایی هستم
غیرمسکونی.
مرا ساکن نسازید،
مرا مبله نکنید،
چیزی در من قرار ندهید.
نه اسم و جنسیت و زمان را،
نه پیوندی با نژادِ آدمیزاد را.
فضایی هستم
فارغ از همه‌چیز.

انا اِشویر (1909-1984)، شاعر نام‌آشنای لهستانی، صدای کسانی بود که در جامعه صدایی نداشتند. جایی نوشته بود که شاعر باید مانندِ اتاقی باشد با درهایی کاملاً باز و یا شبیه اسفنجی برای جذبِ دریای زندگی. آنا اشِویر سی سال زندگی خود را صرفِ جست وجوی زبانی مناسب کرد تا از این رهگذر تجربیاتِ دورانِ جنگ را بیان کند.