برآمدن و فرمانروایی تیمور

تاریخ برآمدن و فرمانروایی تیمور، نخستین پژوهش روشمندی است که درباره تیمور لنگ انجام گرفته است. پژوهشی درباره کشورگشای صحراگردی که به سال 771 ق/1370م. پایه ‏های فرمانروایی خود را بر ویرانه ‏های امپراتوری مغولان بنا نهاد و لشکریانش را در یورش هایی که از مسکو تا دهلی را در بر می‏گرفت، رهبری کرد. تیمور آخرین صحراگردی بود که یکجانشینان و صحراگردان اوراسیا را متحد کرد و عصر او، روزگار گذار از دوران کشورگشایی صحراگردان و برتری‏ یافتن یکجانشینان بود. پروفسور منز در پژوهش خویش تیمور را از دو دیدگاه مورد پژوهش قرار می ‏دهد. او نخست برتری ها و شایستگی های فردی او را که سبب دگرگونی جهان روزگار او شد و سپس وی را به عنوان بنیانگذار یک سلسله صحراگردی مورد بررسی قرار می دهد. منز در پژوهش خود در پی کشف مسائلی تاریخ‏ نگرانه و انسان ‏شناسانه مانند: شکل بندی دولت، رویه‏ های قبایلی، روش های تیمور برای چیرگی بر صحراگردان و یکجانشینان و پیوند میان این دو گروه است. وی در پایان پژوهش خود دو پیوست دارد که در آن ها قبیله‏ های عصر تیمور و مناصب دیوان سالاری او را بررسی می ‏کند. تاریخ برآمدن و فرمانروایی تیمور، پژوهشی عالمانه درباره یکی از چهره ‏های اصلی آسیای مرکزی، خاورمیانه و اروپای‏ شرقی است که موضوعاتی نو را مورد بررسی قرار می‏ دهد و مطالعه آن برای همه دانشجویان و متخصصان تاریخ به ویژه متخصصان تاریخ این عصر ضروری است. پژوهش بئاتریس فوربزمنز، آگاهی ما را درباره رویه ‏های قبایلی به گونه ‏ای در خور افزایش می‏ دهد و انگیزه‏ های پنهان کشورگشائی های تیمور را آشکار می ‏کند.