همچون باران با من حرف بزن و بگذار گوش کنم...

زن و مرد این نمایشنامه هر دو مبتلا به اختلال افسردگی مضاعف – یعنی افزون شدن دوره ای از اختلال افسردگی ژرف و سترگ به اختلال کژخلقی ( دیس تایمی ) کهنه و دیرپا – هستند. دیگر چیزی جز اندک سال های بازمانده ی روزگار هنوز سپری ناشده ی سالخوردگی باقی نمانده . نکوهش ، سرزنش و ستیز همین اندک فرصت در دسترس را نیز می ستانند؛ ریزش قطره قطره ی باران ، ولو ناپیوسته را باید بی درنگ پاس داشت و به هم پیوست.