موسیقی ملی ایران و ترانه های ملی ایران

ردیف در موسیقی ایران به هفت دستگاه اصلی و پنج مقام فرعی و حدود ۴۹۰ گوشه، که بعضی گوشه‌ها در دستگاه‌های دیگر تکرار شده، مشخص می‌گردد. واضح است که در گذشته دستگاه و گوشه‌های بیشتری وجود داشته که به مرور از بین رفته‌اند. عطاءاله خرم در کتاب موسیقی ملی ایران و ترانه‌های ملی ایران دستگاه موسیقی را به یک درخت و نغمه یا مقام‌ها را به درختچه و گوشه‌ها را به برگ‌های آن‌ها تشبیه کرده است.هفت دستگاه اصلی عبارتند از: ۱. شور ۲. سه گاه ۳. چهارگاه ۴. همایون ۵. ماهور ۶. نوا ۷.راست پنجگاه. پنج مقام فرعی، ابوعطاء، دشتی و افشاری، بیات ترک و بیات اصفهان که ابوعطاء و دشتی و افشاری و بیات ترک از اجزاء دستگاه شور و بیات اصفهان از ملحقات دستگاه همایون دانسته می‌شود. هر دستگاه با یک یا چند قطعه به نام در‌آمد شروع می‌شود، سپس گوشه‌ها یکی پس از دیگری اجراء می‌شود. معمولا هر گوشه با قطعه ارتباطی به نام فرود به دستگاه اصلی برگشت می‌کند.