شکافی در ذهن

انسان ها صرفا با آنچه می بینند یا می شنوند یا با شرایط و اتفاقات پیش آمده مخالفت نمی کنند، بلکه با چیزی مخالفت می کنند که نمی توانند آن را بپذیرند یا در برابر آن مقاومت کنند. مقاومت کردن به این معناست که آنچه هست و وجود دارد را من نمی توانم بپذیرم؛ چون آن ها مطابق میل و انتظارات من نیستند. مخالف بودن در برابر واقعیت های زندگی به خشم، رنجش یا عصبانیت منجر می شود. همیشه مخالف کردن با دنیای بیرون، سبب آلودگی فضای درون انسان می شود. نه گفتن به هر آنچه هست، سبب رنج و درد می شود. تسلیم به این مفهوم است که آنچه هست شاید خوشایند نباشد، اما ابتدا به جای مخالفت کردن، آن ها را همان گونه که هستند می پذیریم. نمی توان تصور کرد آنچه هست نباید باشد، وقتی می گوییم چرا این اتفاق افتاده و نمی توانیم آن را بپذیریم، این عدم پذیرش موجب درد و رنج می شود. مقاومت درونی ریشه در خواسته های نفسانی انسان دارد. توقع باعث می شود که انسان خودخواهانه فقط خواسته خود را در نظر بگیرد؛ وقتی می بیند زندگی آن گونه نیست که او انتظارش را دارد با آن مخالفت می کند. آیا این رفتار خودخواهانه نشانه عدم سلامت عقل نیست؟ آیا این نشانه درک نادرست از واقعیت نیست؟ گاه اتفاقات پیش آمده به نظر خوشایند نیستند؛ اما نمی توان وجود آن ها را انکار کرد یا آن ها را نپذیرفت. برای مثال، می توان به مواردی چون خسارات مالی، یک حادثه یا اتفاقی ناگوار یا رفتاری ناآگاهانه از جانب انسانی ناآگاه اشاره کرد؛ اما باید به این نکته هم توجه کرد که در هر صورت وقتی ما آن ها را نپذیریم با مخالفت خود وارد جنگ و ستیز می شویم و برای خود رنج می آفرینیم. در این گونه مواقع، وقتی متوجه می شویم که از درون در حال مخالفت هستیم، ابتدا دست از مقاومت برمی داریم، پس از تسلیم و پذیرش، خرد درون راهنمای ما می شود و اعمال ما را هدایت می کند و در صورت لزوم، اقدام مناسب را خردمندانه و بدون واکنش انجام می دهیم.