اساسا وقتی عیب ها و ضعف های آدم ها به رخشان کشیده می شود، ناراحت و دل آزرده می شوند. از طرفی هم، اگر آدم ها به عیب خودشان آگاه نباشند، خود را دانای کل می پندارند و از هر عیبی مبرا. حالا این قصه وقتی پرغصه می شود که بین زن و شوهرها گفت وگویی نباشد یا اگر هست، مشاجره و عیب جویی است. زن و مرد لباس هم اند؛ اما در صورتی که عیب های خودشان را بپذیرند و بخواهند آنها را رفع کنند. برای اینکه همسران از عیب های یکدیگر مطلع شوند، به گفت وگویی صریح و صادقانه نیاز دارند که در آن، ضعف ها و عیب های یکدیگر را در طبقی به نام نقد و انتقاد بگذارند و بگویند این پیشکشی برای توست تا با کمک هم رشد کنیم ، گامی در مسیر نهادینه سازی فرهنگ انتقاد و نقدپذیری در جامعه و خصوصا در خانواده بردارد.