اسکار وایلد (متولد 19 اکتبر 1856 _ متوفی 30 نوامبر 1900) شاعر شوخ طبع و درام نویس شهیر ایرلندی است. نام او بیشتر به خاطر تنها رمانش تصویر دوریان گری» (1891)، نمایشنامه های طنازانه اش «بادبزن خانم ویندرمیر» (1892) و «اهمیت ارنست بودن» (1895) در یادها ماندگار است. او که تحت تأثیر نویسندگان انگلیسی جان راسکین و والتر پاتر درمورد اهمیت هنر در زندگی قرار گرفت، بعدها به سخنگوی جنبش زیبایی در اواخر قرن 19 تبدیل شد. بزرگترین موفقیت های وایلد، در ژانر کمدی اجتماعی بود. او با استفاده از هوشمندی پارادوکسیکال خود از قراردادهای نمایشنامه خوش ساخت فرانسوی که استفاده از فتنه های اجتماعی و ابزارهای مصنوعی برای حل تعارض بود استفاده کرد تا نوعی کمدی جدید در تئاتر انگلیسی قرن نوزدهم ایجاد کند. او توانست با این شوخ طبعی، ماشین زنگ زده نمایشنامه های فرانسوی را به پیش براند. در بسیاری از آثار او افشای گناه پنهانی یا بی احتیاطی و به دنبال آن رسوایی یک طرح اصلی است. همان گونه که در نمایشنامه «شوهر ایده آل» با آشکار شدن راز خطرناکی در زندگی سر رابرت چیلترن که مردی راستگو و سیاستمداری موفق است زندگی سیاسی و خانوادگی اش دچار تهدید می شود. آیا دوستان جذاب سر رابرت می توانند شغل و ازدواج او را نجات دهند؟ در این نمایشنامه نیز شوخ طبعی اسکار وایلد ریاکاری های دوران ویکتوریایی را افشا می کند.