شاپرک خانوم

بیژن مفید، نویسنده، کارگردان و بازیگر تئاتر در سال های دهه ی چهل و پنجاه از آن گروه هنرمندانی  است که به زعم خویش در جست و جوی نوعی تئاتر ایرانی هستند. مفید با اعتقاد به اینکه سنت تئاتری ما چیزی جز تعزیه نیست، در پی آن بود تا با استفاده از شیوه ها و شگردهای تعزیه و تئاتر روحوضی به نوعی تئاتر ایرانی دست یابد که در آن تماشاگر با نمایش و بازیگر آمیخته شود. نمایش جان نثار (۱۳۵۲) نمونه ای از تلاش او در این راه بود. نوشته های او خوش آهنگ، لطیف، حساس و در عین‌حال فخیم و سنجیده اند و در بیشتر اجراهای تئاتری اش موسیقی و کلام در پیوندی آگاهانه به هماهنگی زیبا و دلنشینی می رسند. مفید در آثاری که برای کودکان و نوجوانان نوشته و اجرا کرده است (یا آثاری که ظاهراً مخاطب‌شان کودکان و نوجوانان بوده اند) دنیای رنگارنگ و پُررمز و راز و تمثیل واری خلق کرده که سرشار از خیال و افسانه و آرزو و شخصیت دادن و تجسم بخشیدن به حیوانات است (شهر قصه،  ماه و پلنگ و …). شاپرک خانوم در سال ۱۳۵۲ به کارگردانی دان لافون در تهران به روی صحنه رفت. لافون در زمینه ی تئاتر برای کودکان و نوجوانان تجربه ی بسیار داشت و آثاری را با همکاری کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان در کتابخانه های عمومی و پارک های تهران و شیراز اجرا کرده است. شاپرک خانوم قصه‌ا ی ست زیبا با بیانی تمثیلی؛ و اجرای خوب و ماندگارِ بازیگران شایسته‌ی تئاتر ایران برای بزرگ ترها نیز همان قدر جالب و شنیدنی  است که برای کودکان. صداها و آوازهای این نمایش بسیار مناسب و تأثیرگذارند و ریتم خوبی به قصه می دهند. شاپرک خانوم در کشورهای انگلیس، آلمان و استرالیا نیز اجرا شده است.