اترک

...این دردی بود، قصه‌ی پُر غصه‌ای بود که مردم جُرجیه گرفتارش شده بودند و تقلا می‌کردند به خاطر فرار از مجازات اهریمنِ سرزمینِ سایوز، که همه‌جا چشم و گوش داشته و سرک می‌کشیده و پدید و ناپدید می‌شده، فقط برای بچه‌هایشان و کولی‌های همه‌جارو و آزاد، پنهانی و در خفا روایتش کنند. راه گریزی داشته باشند. رنج‌هاشان را تسکین دهند. تا شب‌های طولانی‌شان تمام شود. سحر شود. هنوز خیلی از پایان دورانِ خوشبختی‌شان نگذشته بوده. روشن و شفاف به یادش می‌آوردند. جنگل‌هاشان را، رودهاشان را، غذاهاشان را، لباس‌هاشان را، عشق‌هاشان را، نواهاشان را، رنگ‌هاشان را، همگی مال خودشان بوده... پاره‌ای از داستان کوتاه «آدین» از مجموعه‌ی داستان «اترک»