گردبادهای مغز من

یاد اولین باری افتادم که کُلِت را دیده بودم. آن روز گردباد شدیدی می آمد. گردباد در حرکتی پیش بینی ناپذیر در آخرین لحظه به طرف جنوب غرب منحرف شد و پیش از آنکه سوت زنان به میان ابرها کشیده شود، از بغل گوش مدرسه ی ما گذشت. ولی البته ما آن موقع نمی دانستیم که قرار است برود و به مدرسه برخورد نکند. آن موقع فقط می دانستم که من هم ترسیده ام. گونه هایم را به گونه های کلت چسباندم و او را بغل کردم. او اولین نفر بعد از خانواده ام بود که تا آنوقت بغلش کرده بودم. کلت گفت: «اگه نمردیم، بیا باهم دوست بشیم.»