عبدالرحیم خان خانان با وجود اینکه جزو امیران سرشناس عصر بود و در میدان جنگ هم داد شجاعت می داد، ولی توجه بیشتری به نوشتن مطالب و خواندن کتاب و استماع اشعار فضلای عصر مبذول می داشت و جای شگفتی است که در عرصه جنگ هم خود را طالب کتاب و شعر نشان می داد. کتابخانه مجهز او در احمد آباد گجرات، برای سایر دانشمندان معاصر محل مراجعه بود و آنان از ضیافت و مهمان نوازی جوانمردانه نیز بهره مند بوده اند. گذشته از سخن سرائی به پارسی و ترجمه پارسی با برنامه سر سلسله تیموریان هند و نگارش های با ارزش خان خانان در نوازش اهل فضل و کمال و معرفت از مهم ترین امیران عصر اکبر و جهانگیر شاه محسوب می گردد. آقای محمد عبدالغنی مولف کتاب «تاریخ زبان و ادبیات پارسی در دربار مغول» او را بزرگ ترین مربی اهل هنر و پرورش ادب و ادیبان در مشرق زمین می نامد. او به زبان هندی هم اشعار و آثاری دارد.