بررسی روشنگرانه اندیشه های مارتین هایدگر

مارتین هایدگر(1889-1976م.)را بزرگ ترین فیلسوف آلمانی معاصر دانسته اند که در تفکّر فلسفی قرن20 م.نفوذ فراوان کرده است. هایدگر فلسفه را در شهر فرایبورگ فرا گرفت و تحت تأثیر ادموند هوسرل و فلسفه پدیدارشناسی او واقع شد. هایدگر در1923م.در ماربورگ به مقام استادی در فلسفه رسید و در1927م.قسمت اوّل کتاب"هستی و زمان"را منتشر ساخت که معروف ترین اثر فلسفی اوست. آثار مهم او عبارت اند از:مابعدالطبیعه چیست؟؛ درباره ذات حقیقت؛ مبدأ اثر هنری؛ درباب اومانیسم؛ پرسش از فناوری؛ ماهیت زبان، و پایان فلسفه. درباره هایدگر عقاید و آرا مختلف است. عدّه ای او را مبدع فلسفه نو می دانند، عدّه ای به جهت غموض افکار و صعوبت فهم اندیشه اش اصلاً او را فیلسوف نمی دانند، و عدّه-ای نیز او را شاعر و زبان شناس می دانند. اساس فلسفه هایدگر بر وجود و علم الوجود است امّا او وجود را همچون فیلسوفان گذشته(از افلاطون تا زمان معاصر)در نظر نمی گیرد و آن را ذات و جوهر و حتی موجود نمی داند. والتر بیمل در این کتاب کوشیده است اندیشه های هایدگر را از دل آثارش بیرون بکشد و نوری بر صحنه اختلاف نظرها بتاباند.