مثل آواز دیدگان

برای نوذر اسمعیلی نوشتن نه فقط ابزاری برای قصه‌گویی که انگار بیش‌تر فرصتی است برای ثبت تداعی‌های ذهن؛ شاید به واسطه‌ی همین نگاه باشد که بیش‌تر اوقات حس‌و‌حال نوشته‌های او بر دیگر عناصر روایی قصه‌های‌اش می‌چربد. از همین‌رو نوشته‌های او کیفیتی سهل و ممتنع می‌یابند که انگار ناشی از همان فضایی است که از تداعی تصاویر و خاطرات و لحظه‌ها حاصل شده و انگار او به مدد آن‌ها جهان‌اش را به شکلی استعاری برای ما تصویر می‌کند.