این کتاب در پی آن است تا تصویری کلی و روشن از هنرهای بزرگ ایرانی را در چارچوبی فلسفی ارائه نماید و مؤلف کوشیده که این کار تمهیدی باشد برای مبادی عام اندیشه هنر ایرانی و فرا نهادن تحلیلی توصیفی از فرآیند زایش و بالش آن تا آستانۀ تاریخی اولین نشانههای ورود هنر (به معنای جدید کلمه) به فرهنگ ایرانی در دورۀ صفویه؛ این نامه در دو بخش فراهم آمده است: بخش نخست به مفهوم هنر و زیباییشناسی هنر ایرانی با توجه به ریشۀ تاریخی و فکری فرهنگ ایرانی پرداخته، و طی آن مباحثی همچون انسانشناسی هنر ایرانی، آگاهی زیباییشناختی در هنر ایرانی با مؤلفههایی چون خیال، الهام هنری و خلاقیت هنری پی گرفته شده است؛ در بخش دوم مفهوم هنر ایرانی و مصادیق این هنر بزرگ به طور مشروح آمده، و طی آن به ادوار هنر ایرانی (اخلاقی، حماسی، عرفانی) پرداخته شده، و سپس خود هنرهای بزرگ ایرانی (معماری، نقاشی، موسیقی، شعر) با دید تحلیلی واکاوی شده است.