در خواب راه می رود انگار پاهایم

باران هنوز می‏بارید
گوشه ‏های چتر شکسته بود
اریبِ تندِ آب
از حجمِ تنهایی‌ام
به سوی جاذبه ‏های خیسِ لایه‏های زمین
فرو می‏رفت
و ماه
در ذهن پریشانِ آسمان
تصویرِ مات و منجمدی داشت
مثلِ سنجاقک بی‌جانِ لاغری که آن روز صبح
به حلقه‏ های پرده‏ی حمام گیر کرده بود.

گفتم
تو نگرانِ آفتاب نباش
رؤیاها را در جیب‌ هایم پنهان کرده‌ام.