نظریه ی فیلم

چه نسبتی بین سینما و تماشاگر وجود دارد؟ این پرسشی اصلی در سپهرِ «نظریه­‌ی فیلم» است، و توماس السِیسر و مالتی هاگنر در مقامِ پژوهندگان و مؤلفانِ سرشناسِ سینما، در این کتاب روشنگر و جذاب، از این پرسشِ محوری به منظورِ راهنمایی دانشجویان و استادان در گُستره­‌ی نظریه­‌های اساسی فیلم ( از دوره­‌ی کلاسیک تا امروز ) بهره‌­ها می­‌برند. هر نوع «سینما» (و نظریه­‌ی فیلم) تماشاگری «ایدئ­آل» را در نظر دارد و سپس، رابطه­‌ی خاصی را بین ذهن و بدنِ آن تماشاگر و پرده­‌ی نمایش در خیال می­‌پروراند. السِیسر و هاگنر، با استفاده از هفت پیکربندی متمایز تماشاگر و صفحه‌­ی نمایش که به‌تدریج از روابط «بیرونی» به «درونی» سیر می‌کنند، مهّم‌ترین مراحل نظریه­‌ی فیلم را از سال 1945 تا کنون، از نظریه‌های «نوواقع­گرا» و «نوگرا» تا «روانکاوانه» و «آپاراتوس»، تا نظریه‌­های «پدیدارشناختی» و شناخت‌گرا»، و از جمله تلاقی­‌های اخیر با حوزه­‌ی «فلسفه» و «عصب‌شناسی» مرور و بازبینی می­‌کنند.