در کتاب «خوکچه ی بادنما» از هر داستان ارتعاشات نهادینه شدهای بیرون می زند. که آدم های داستان را از عمق بالا میکشد تا جراحت های زمانه بر پیکر های شناورشان ملموس و باور پذیر شود. در داستان های این مجموعه یک جور طنز سیاه ریشه دوانده است که پل بین خیال و و اقعیت را مستحکم نگه می دارد.