پیشامد بازی و همبستگی

مجموعه‌ی حاضر برپایه‌ی دو سلسله سخنرانی‌ از "ریچارد رورتی" شکل گرفته است. نخست، سه سخنرانی در قالب درس گفتارهای نور تکلیف در فوریه‌ی 1986 در دانشسراهای دانشگاهی لندن، و روم، چهارسخنرانی در قالب درس گفتارهای کلارک در فوریه‌ی 1987 در دانشسرای تربیتی کمبریج. در بخش نخست با عنوان پیشامد زمان، "رورتی" بحث را با فلسفه، زبان آغاز می‌کند. وی این مساله را به پیش می‌کشد که تنهاجملات می‌توانند درست باشند، و انسان‌ها حقایق را با ساختن زبان‌هایی برای بیان جملات می‌سازند. "رورتی" در این‌جا بر آثار "دیوید سون" تمرکز می‌کند. موضوع پیشامد خودبودگی و پیشامد جامعه‌ی لیبرال دو مبحث بعدی کتاب هستند. بخش دوم با عنوان "بازی و نظریه" متضمن سه بحث است. ابتدا "بازی شخصی و امید لیبرالی". دوم "خودآفرینی و وابستگی" با کنکاشی در آرای پروست، نیچه و هایدگر. سوم بررسی نظریه‌ی "بازی باور" تا انتشارات شخصی که برپایه‌ی اندیشه‌های دریدا مطرح می‌شود. مبحث پایانی کتاب نیز درباره‌ی "قساوت" است که طی آن آرای ناباکوف و اورول در این خصوص تبیین می‌گردد و در انتها موضوع "همبستگی" بررسی می‌شود. گفتنی است بحث‌انگیزی رورتی بیش‌تر از بابت آثاری است که از دهه‌ی هشتاد به این سو، با پرداختن به مناسبات میان سیاست، فرهنگ، و جامعه و نسبت فلسفه با این سه از همه مهم‌تر در کتاب حاضر و هم‌چنین در "فلسفه و امید اجتماعی (2000) پدید آورد. "رورتی متفکری (به معنای مصطلح) رادیکال نیست. محافظه‌کاری است که می‌خواهد دیدگاه‌های دموکراتی خود را با توجه به بهترین روش‌گری‌های فرهنگ اروپایی و ره‌آوردهای رویای امیرکایی به پیش برد. پس، به جای تلاش برای ریشه‌کن کردن امیدهای جامعه‌ی لیبرالی و زدودن آمال اوتوپیایی و جذب شدن در فرهنگ "مخالف‌خوانی" مارکسیست‌های اروپایی یا "مکتب کین‌توزی" (عنوانی که بلوم به چپ جدید آمریکایی داده)، رورتی خواهان حفظ و حراست از نهادهای دموکراسی و تلاش بیش‌تر برای ارزش‌های آزادی در قالب قانون‌مداری و برابری‌خواهی در یک جامعه‌ی لیبرالی است. کتاب کنونی (1988) هم در واقع داستانی درباره‌ی چنین جامعه‌ای است...".