نقشه و قلمرو

«نقشه و قلمرو» بزرگ‌ترین رمان اوئلبک است، رمانى که جمع‌بندی دنیا است و برآوردى عمیق از یک زندگی، هزارتویی متافیزیکی، رمانی کامل و سیاه و عجیب، رمانی که خود نویسنده معتقد است با قلمروهای روایی متفاوتش یکی از پیچیده‌ترین ساختارها را در بین متن‌هایش دارد. اوئلبک در «نقشه و قلمرو»، با ترسیم دقیق پیشرفت اجتماعی یک هنرمند و گنجاندن خود در کتاب و بر هم ‌زدن این حضور، آرام می‌گیرد. اوئلبک با شعر قدم به عرصهٔ ادبیات گذاشت و در فاصلهٔ سال‌های 1988 تا 2014 چند مجموعه‌شعر منتشر کرد و برای مجموعهٔ «طلب خوشبختی» برندهٔ جایزهٔ «تریستان تزارا» و برای «معنای مبارزه» برندهٔ جایزهٔ «فلور» شد. با این حال، مهم‌ترین کار او انتشار رمان‌هایش است که شهرتی فراگیر برایش به‌ارمغان آورده است. اوئلبک در سال 1988 و با رمان «ذرات بنیادی» برندهٔ جایزهٔ «نوامبر» شد و نویسنده‌ای صاحب‌سبک شناخته شد. در سال 2001 «سکو» را منتشر کرد که جنجالی به پا کرد و حتی کارش به دادگاه کشید. چهار سال بعد با رمان «امکان یک جزیره» که فیلمی هم از آن اقتباس شده جایزهٔ «انترالیه» را به دست آورد. برای این کتاب نامزد جایزهٔ «گنکور» هم شد اما در نهایت در سال2010 این جایزهٔ معتبر را برای «نقشه و قلمرو» کسب کرد، رمانی که پیچیده‌ترین ساختار را در بین همهٔ آثارش دارد و شاید بزرگ‌ترین غافلگیری داستانْ حضور خود میشل اوئلبک در قامت یکی از شخصیت‌ها است.