من آسمان خودم را سروده ام

‌این واژگان «در رُو»هاى من بوده‏‌اند. بى‌‏بیش و کم. همین. ادعاى دیگرى نیست: فرار به جلو. به زندگى؛ از راه شعر: پاسخ‌‏هایى شخصى به مسئله‌ی وجود: اخذ تصمیم میان مرگ و زندگى. آنگاه که مى‏‌باید به «هنگام» با شما در میان مى‌‏گذاشتم؛ نشد؛ نتوانستم؛ و... از همین رو مى‏‌باید خود را و خواننده را مجاز بدانم که این‏‌ها را ورق‏‌ها و فرصت سوخت‌ه‏اىی بدانیم که در بهترین شکلش بتوانم آرزو کنم این نوشته‏‌ها استحقاق آن را داشته باشند که «بشنوند» نه اینکه چیزى بگویند. گفتنى‏‌ها را به بهترین شکل، زندگى گفته است.