روایت داستان برای فتوژورنالیست ها

روایت داستان برای فتوژورنالیست ها در کتب و مقالاتی که درباره تاریخچه عکاسی مستند نوشته شده است آغاز عکاسی مستند، یک تاریخ مشخص و واحد ندارد. در برخی از کتب آغاز عکاسی مستند را به‌طورجدی به دوران رکود اقتصادی آمریکا در دهه 1930 مرتبط می‌دانند، زمانی که شرایط اسف‌بار کشاورزان باعث شد مردم آمریکا نیاز به اصلاحات اجتماعی را احساس کنند. پروژه FSA (اداره امنیت کشاورزی) در سال 1937 در همین راستا و برای مستند کردن وضع اسفناک کشاورزان و جامعه روستایی آمریکا به وجود آمد و عکاسان زیادی با این پروژه همکاری کردند و بیش از 000/80 عکس مستند تولید شد. اما با استناد به دایرةالمعارف عکاسی آکسفورد که عکس مستند را چنین تعریف می‌کند: «به معنای وسیع، تمام عکس‌هایی که صرفاً به‌عنوان وسیله‌ای برای بیان هنری در نظر گرفته نشده‌اند و عکس مستند می‌تواند یک سند تصویری، از یک واقعه، یک مکان، شیء یا شخص در نظر گرفته شود، که شواهدی از یک لحظه از زمان را ارائه می‌دهد، با توجه به تعریف فوق، می‌توان ظهور عکاسی مستند را تقریباً از آغاز پیدایش عکاسی و در نیمه دوم قرن نوزدهم میلادی یافت.» اصطلاح مستند که برای این نوع از عکاسی به کار می‌رود خود حالت و ژانر آن را بیان می‌کند، عکس‌هایی که به منظور ثبت دقیق مکان‌ها یا شرایط ناشناخته، پنهان، ممنوع و با دسترسی دشوار به خرابه‌های خاور نزدیک، مصر و مناطق بیابانی آمریکا بازمی‌گردد که به روش داگروتیپ و کالوتایپ ثبت شده‌اند. به‌عنوان‌مثال جان بیزلی گرین (John Beasley Greene). باستان‌شناس قرن نوزدهم، در اوائل دهه 1850 برای عکاسی از خرابه‌های بزرگ منطقه به نوبیا (Nubia) سفر کرد. یکی دیگر از اولین پروژه‌های مستندسازی مأموریت هلیو گرافیک فرانسوی بود که توسط کمیسیون رسمی تاریخچه بناهای تاریخی (Commission des Monuments historiqus) سازماندهی شده بود. این پروژه شامل تهیه آرشیوی از میراث معماری و انسانی فرانسه که به‌سرعت در حال نابودی بود توسط عکاسان مشهوری مانند هنری لوسک (Henri Le Secq) ادوارد دنیس بالدوس (Édouard-Denis Baldus) و گوستاو لوگری (Gustave Le Gray) بود .